İnançlar….işaretler ..ve ilişkiler…

Her yaşta değişen üçlü..

Yaşadıklarımızla…tanık olduklarımızla…okuduklarımızla…dinlediğimiz dertlerle değişen…ve bir gün baktığımızda içimize, neyi nerde kaybettiğimizi ya da kazandığımızı…..nasıl böyle farklı olduğumuzu (değiştiğimizi ) anlayamadığınız yanlarımız…….

Bir olayda mı değişiyoruz….olaylar zincirinde mi….bir olay “olgu” ya dönüştüğünde mi içindeki mesajı fark ediyoruz …….ve içimizdeki fark etmediğimiz “değişim” başlıyor…

Hatta iki insanın aynı olayı yaşayıp da ayrı insan olması nasıl açıklanabilirse, herkeste izler farklı oluşuyor….yıllar geçtikten sonra fark edilen…dalga her taşı yapısına göre nasıl ayrı aşırırsa…insanlar da aynı olayda öyle farklı aşınıyor…

İlişkilerde önce inancımızı bırakıyoruz…yenilmek – kaybetmek – tekrar reddedilmek – duvara konuşma duygularının limiti doluyor içimizde….(her yaşta bu limit aşağıya inerek..) hayır, tabii ki asosyalleşiyoruz ya da artık birini sevemiyoruz anlamında değil…sadece, insanları tanıdıkça beklentilerimiz ona göre şekilleniyor….bir insanı tanımak aslında hep bir ömür sürüyor o yüzden..Beklentiden de kast ettiğim maddi bir çıkar değil, daha zoru; bizi anlayabilirliği, sevebilme gücü, ortak bir şeyleri paylaşabilirlik (ortak sorumluluklar dışında bile..!)…

İş hayatımızda, aile ilişkilerinde,arkadaşlarımız arasında, özel ilişkilerimizde….hepsi, hepsinde…eskiden daha cesur daha emin daha umutluyken, şimdi sanki yeni bir şeyi keşfedecek gibi… o kişiyi ilk defa sanki karşımıza alıp konuşacakmış gibi… ürkek….ve bazen de bir o kadar da bezmiş oluyoruz…

Ben eskiden umudumu kaybetmeye başladığım anlarda yardımıma hep işaretler koşardı…mesela, radyoda o şarkı çalardı….ya da düşündüğüm kişi köşeden dönerdi, belki aylardır arayıp da bulamadığım uğurlu taşımı bulurdum (tam da o sırada!) bu ve buna benzer şeyler olduğunda , bunların bir anlamı olduğunu düşünürdüm..umudunu yitirme işaretleri !!

Belki 20’li yaşlara kadar hepimizin inandığı “boş “ işaretlerdi bunlar…şimdi düşündüğümde, ihtimali az olan şeyler olduğundan dolayı şaşırma anına biz “işaretler” diyorduk..( ya da sadece benim gibi bu tarz inancı olanlar…)

:)

İşaretleri ne zaman bıraktığımı hatırlamıyorum…(boş olduğunu ne zaman anladığımı yani..)….benim işaretlerim belki yanlıştı…ya da umudum çok büyük…. : ) Artık daha somut işaretleri arar oluyor insan…

Tüm bunlar olurken bunun sebebi olan ya da olanlara KIZMADAN değişmek ne kadar zor …..bu bir ders ise, hayatın içinde öğrenilmesi gereken, öğrenmedikçe karşımıza çıkıyor…

En büyük kazancı belki insanları olduğu gibi kabul etmek oluyor…ve iyi yanı belki insanlara karşı sabrın artıyor ..onlara katlanma sabrın değil belki de, onları değiştiremeyeceğinin bilgi sabrı… ve kötü yanı insanlarla arandaki mesafelerin büyüyor....en yakının da bile olsa, ara istemeden açılıyor..