Birini unutmak sizce kadın için mi daha zordur….erkek için mi…kim daha çok severse, onun için mi…..ölçü nedir…

Birini unutmamak daha mı kolaydır….unutmaya çalışmanın savaşındansa…kabullenip kabuk olmuş yaranla hayata öyle karışmak mı….

Birini unutmanın ispatı.., onu hiç aramamak..sormamaktan mı geçer…gördüğünde başını çevirmek…onun doğum günlerini, onla size ait özel günlerinizde erken yatmak mıdır ispatı…(kaçmak…?!?)

Yıllar önce bir akşam, içki muhabbetini çok iyi yapan bir arkadaşımla yine içerken şöyle bi laf etmişti..: “Unutmadım, sadece hatırlamıyorum” ….. bu, unutma’nın hangi boyutudur acaba…

Bir zamanlar canımızı çok yakanlar için “affettim seni”…dediğin zaman mı içinde unutmanın kutsal süresi başlar…. (zaman affettirir ...............….-mi?-).....Başkaları hayatımıza girdiğinde unutma’ya yardımcı olarak almıyorsak mı gerçekten unutmuş sayılırız….

O’nu özlemediğimiz zaman mı unutmuş sayılırız….onun adına herhangi bir şey karalamadığımızda mı…..okuduğumuz hiçbir satırda aklımıza gelmediğinde mi..anılarımızın olduğu yerden farkında olmadan geçtiğimizde mi…..gitmeyi planladığımız yerlerde o’nsuz yürürken aklımıza gelmediğinde mi…..bilgisayara gömülüp çalıştığımızda…..?.....sizin şarkınız çaldığında hayatı durdurmak istemediğinizde mi …

Unutmak nerde başlar……..unutma’ya kaç kaldığını nerden anlarız… bir anda “pıt” diye mi oluverir…Kendimizden “yeni” bir kendi, yarattığımızda…yürek bavuluna onla ilgi hiçbirşey koymadığımızda mı….